AΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Μουσικά το Αξιον Εστί είναι ένα λαικό Ορατόριο. Παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό μετα την μεταπολίτευση το 1974. Εποχή με ιδιαίτερα μεγάλες επαναστατικές ανησυχίες , το έργο μπήκε στην Ελληνική πραγματικότητα, χλιαρά αφού άλλα εργα του Μίκη μονοπωλούσαν την εποχή εκείνη : Tα τραγούδια τού αγώνα,Τα λαικά τραγούδια του Μίκη (απαγορευμένα για 7 χρόνια), Αρκαδίες,κ.α Και εγινε το θαύμα. Ο ΣΚΟΥΡΟΣ λαός πού λέει και ο Νερούντα αγκάλιασε αυτό το έργο με τις λαικοσυμφωνικές φόρμες και το ανέβασε εκει που του αρμόζει. Στον Ιερό βράχο, μαζί με τον Παρθενώνα και το Ερεχθειο ακούστηκε για πρώτη φορά η απαγορευμένη μέχρι το 1974 μουσική και οι στίχοι τού Μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη, το 1977 με την συνοδεία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Ηταν όλοι εκεί, Ο Κατράκης,Ο Κουλουμπής, Ο Μπιθικώτσης(με φανερά προβλήματα φωνής). Το Ηρώδειο παρεδόθη αμαχητί στο μπουζούκι, εγραφαν ορισμένοι εκείνη την εποχή. Στην τηλεοπτική αναμετάδοση όλοι (εκτός του ΘΕΟΔΩΡΆΚΗ ) έδειχναν να έχουν τράκ.Ακόμα και το πρώτο βιολί της ΚΟΑ!!!!!!!! (Αστεισμός). Αυτό το ασπρόμαυρο φιλμ υπάρχει στα ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΤ και κομμάτια του θα αναρτηθούν τις επόμενες ωρες. Το νεο τραγούδι που υπονοούσε ο Μανος Χατζιδάκης είχε γεννηθεί συις αίθουσες των συναυλιών, εκει πού το φράκο και οι τουαλλέτες και οι πολυέλαιοι ηταν το σήμα κατατεθέν, ακούστηκε η φωνή του Αιγαίου,η φωνή της Ελλάδας. Η χώρα μας θα χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη στον μουσικό ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ που πρώτος αποκρυπτογράφησε το εργο του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ και με την μουσική του το έκανε ΕΘΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ, παραδίδοντας το στίς γενεές πού θα ακολουθήσουν. ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.

MUSIC THROUGH THE YEARS

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ Tο όλον οικοδόμημα της μουσικής, αυτό που χτίστηκε στα τετρακόσια τελευταία χρόνια της Ευρώπης μετά την Αναγέννηση, σήμερα αρχίζει να κλονίζεται και να φαντάζει άστοχο, άχρηστο κι ανώφελο, μ’ όλα τ’ αριστουργήματα που περιέχει. Κι είναι ενδεικτικό ότι ολοένα την υπεράσπιση της μουσικής αυτής την αναλαμβάνουν οι εξαθλιωμένοι παρίες του μουσικού κόσμου, οι σύλλογοι κι οι οργανισμοί, καθώς κι οι γηραιές κυρίες, κι όχι οι αληθινοί δημιουργοί και υπεύθυνοι του καιρού μας και του μελλούμενου καιρού. Τα χρόνια της σκεπτόμενης μουσικής περάσανε ανεπιστρεπτί, όπως περάσανε οι καιροί των συμφωνικών συναυλιών, των φράκων και των πολυελαίων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό: Οφείλουμε να ξαναβρούμε ένα καινούριο τραγούδι.